1. Jest sobotni wieczór. Wyruszamy. Przed nami ponad dwa tysiące kilometrów, a każdy przybliża nas do słonecznej Grecji.

   

   
   

   2. Mały przystanek w Budapeszcie – Wzgórze Zamkowe, dzielnica ambasad – za krótko, żeby zasmakować stolicy Węgier, ale do hotelu na granicy węgiersko – serbskiej jeszcze kilkadziesiąt kilometrów. Miło będzie odpocząć.

   

   

   

   
   
   3. Po wczesnym śniadaniu znowu w autokarze. Z Serbii do Macedonii idziemy piechotą (na szczęście tylko przez przejście graniczne). Następny nocleg już w Grecji. Dojeżdżamy. Błękitno-biały hotel nad samym morzem, góry w oddali, palmy i czyściutki basen – to nie autokarowy półsen, to nasz ośrodek w miasteczku Kamena Vourla nad Morzem Egejskim.

   

   

   

   
   
   4. Greckie śniadanie – pieczywo, soki, zapiekanki, warzywa i… pomarańcze, jakich w Polsce nie uświadczysz. Jesteśmy gotowi na Ateny – kolebkę cywilizacji: tymi ulicami przechadzał się Sokrates (a teraz przechadzamy się my), tu rzeźbił Fidiasz (my tylko oglądamy), tu zbudowano Akropol (mamy go przed oczami, nie na zdjęciu w podręczniku). W zachodzącym słońcu dotykamy starożytnej historii. Trudno uwierzyć, że tu jesteśmy.

   

   

   

   

   
   

   5. Termopile. W wąskim przesmyku 300 wojowników zginęło z Leonidasem na czele. Morze się cofnęło, nie ma Sparty ani Persów, ale pamięć o bohaterach trwa.

   

   

   
   
   6. Meteory – „zawieszone w powietrzu” klasztory. Piękne i ciche, między niebem a ziemią drzemiące, stworzone, aby je podziwiać.

   

   

   
   
   7. Co dobre, szybko dobiega kresu. Żegnamy słoneczną Grecję i wracamy do domu.

W drodze jeszcze wieczorny spacer po Wiedniu.  Idąc śladami Mozarta wdychamy atmosferę miasta – fotel, na którym siedziała księżniczka Sissi, stajnie cesarskie, podwórko wciąż istniejącego zakonu krzyżackiego. Przeszłość miesza się ze współczesnością. I tak już zostanie, bo tej wycieczki nie zapomnimy.